"Ο ΔΡΟΜΟΣ","Η ΤΖΟΚΟΝΤΑ","ΑΝ ΘΥΜΗΘΕΙΣ Τ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ"

Τι κοινο εχουν?Διεκδικουν την Αθανασια.

Απο τοτε που γραφονται(δεκατια 60)τραγουδιουνται,ψιθυριζονται απο ολους,τους νεοελληνες.

Σηματοδοτουν τον ζωντανο πολιτισμο αυτου που λεμε <Ελληνικοτητα>.

Και τα τρια εργα ειναι αμεσα,απλα,και θα ελεγα trans!!
Δεν ειναι λογια,δεν ειναι ποπ-ελαφρα, δεν ειναι λαικα η δημοτικα.
Αυτο το τελευταιο το κατανοουμε αν προσπαθησουμε να τα χορεψουμε.

Τι ειναι? Ειναι νοθα, μουλατα,μιγαδικα.
Ειναι δημιουργηματα ελευθεριας της εμπνευσης,αυθορμητισμου.

Δεν αφορουν,συνιστωσες του προσωπικου ιδιωματος των ποιητων, αλλα τη συνισταμενη.

Απαντουν σαφως απο που προερχομαστε και ισως που βαδιζουμε σαν Ελληνες-πολιτιστικα- εννοω.


Ασ τα δουμε.Διαλεγω αυθαιρετα "Το αγαλμα"

Μιμης Πλεσσας. Μικρη ορχηστρα,πλουσιοτατο εκφραστικο αποτελεσμα.
Δωρικος.
Εισαγει,περιγραφει,κλεινει τους στιχους με λιτοτητα και ακριβεια θαυμαστη.
Μην ξεχναμε ειναι χυμικος,οχι χημικος,οπως ισως ο ιδιος νομιζει..(Σπουδασε χημεια).

Λευτερης Παπαδοπουλος.Αμεσα κατανοητος,απεριτος κανει την εκπληξη ζωντανευοντας το αγαλμα.

Γιαννης Πουλοπουλος.Ερμηνευει ελευθερα,χωρις καθοδηγηση με τροπο λαικο μεν,αλλα περιτεχνα λειασμενο, οπως επιβαλει η παραδοση του ελαφρου τραγουδιου (Νεοκυματικο τον λεγαν).



Μανος Χατζιδακις.Ο ιδιος τα ονομαζει τραγουδια.
Ειναι. Αλλα απο τα αλλα.

Λειτουργουν σαν να εμπεριεχουν το λογο (στιχους),με την ιδια αμεσοτητα οπως παιζει μια μοναχικη φλογερα ενα δημοτικο σκοπο.

Υποθετω οτι αυτο το φοβηθηκε ο Χατζιδακις και αισθανθηκε υποχρεωμενος να μας εξηγηση το περιεχομενο (μεγαλο κειμενο στο δισκο).

Ξεχασε φαινεται οτι ειναι ΕΝΑΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.

Διαλεγω αυθαιρετα."Χορος με τη σκια μου"




Εισαγωγη με μαντολινο που υποβαλει στο χωρο μια αδιορατη απελπισια.

Ο ρυθμος ενα βαρυ ανησυχο βαδισμα που ο ηχος του κορνου μας προετοιμαζει για το "επος" μιας βαθειας ψυχικης μεταστροφης.

Η εισοδος της μεγαλης ορχηστρας εγχορδων, που σε διαλογο με τρομπετα και κορνα ,επιβαλουν την επιταχυνση του βηματισμου και τη σταδιακη μετατροπη του σε ενα μοναχικο χορο.

Τα μαντολινα παρακατω,επιβεβαιωνουν τη διαχυση μιας τρυφερης μελαγχολιας.

Ωσπου αυτη διακοπτεται απο την παρουσια ενος κλαρινετου, που απαντα στον μοναχικο χορευτη οτι δεν ειναι μονος,χορευει με μια σκια.
Τη σκια του.

Το μπασο κλαρινετο επιτεινει δραματικα τη συνειδηση μιας απολυτης μοναξιας.

Ο χορος γινεται εκτονωτικος,μια επαναληψη με επικο σχεδον χαρακτηρα, που αναμενει μια καθαρση.

Αυτη επερχεται με τη λυτρωτικη "κατιουσα"ενος τσεμπαλου, που εμφανιζεται για μοναδικη φορα, για ενα τελος του δραματος.

Φανταζομαι τον ιδιο τον Μανο στα πληκτρα του!!...και οχι χορευτη.




Μικης θεοδωρακης,Νικος Γκατσος.
Απο τις αμετρητες εκτελεσεις διαλεγω μια εμβληματικη με τη Γιοβανα σε ενορχηστρωση Χατζιδακι (Τι να κανω ας μη το δινε...να το επεξεργαστει ο Μανος)





Ενα υπεροχο τραγουδι απλο, καθαρο, σαφες, αμεσο, προορισμενο εκ γενετης για την αθανασια, σαν να προυπηρξε των δημιουργων του.

Το μυστικο μαλλον κρυβεται στην απολυτη αδιορατη εναρμονιση των Θεοδωρακη ,Γκατσου,Γιοβανας,Χατζιδακι...

Και βεβαια πανω απ ολα στον παγκοσμιο "latin"ρυθμο του.

(Ξεχωρισε και για τους Beatles που και αυτοι το εκτελεσαν, διαισθανομενοι τη δυναμη του νοθου-μιγαδικου που ακτινοβολουσε!).